PL 
EN 
Opis
Zestaw doświadczalny do badania efektu Halla
W przypadku przewodników elektrycznych lub półprzewodników w polu magnetycznym B, przez który przepływa prąd I prostopadle do pola magnetycznego, w wyniku efektu Halla otrzymywana jest różnica potencjałów elektrycznych
Współczynnik Halla zależy od zagęszczenia n i p elektronów i dziur, jak również ich mobilności µn i µp, i tym samym jest wielkością zależną od materiału i temperatury.
P7.2.1.1 Badanie efektu Halla w srebrze
P7.2.1.2 Badanie efektu Halla w wolframie
Doświadczenia P7.2.1.1 i P7.2.1.2 wyznaczają współczynnik Halla RH dwóch przewodników elektrycznych poprzez pomiar napięcia Halla UH dla różnych prądów I w funkcji pola magnetycznego B. Wartość ujemna jest otrzymywana dla współczynnika Halla srebra, która wskazuje, że transportowane ładunki to elektrony. Wartość dodatnia jest spotykana dla współczynnika Halla tungstenu. W skutek tego, dziury są głównie odpowiedzialne za przewodzenie w tym metalu.
P7.2.1.3 Określanie gęstości i ruchliwości ładunków w próbce germanu typu p
P7.2.1.4 Określanie gęstości i ruchliwości ładunków w próbce germanu typu n
Doświadczenia P7.2.1.3 i P7.2.1.4 badają zależność temperaturową napięcia Halla i przewodności elektrycznej
s = e · ( p · mp + n · mn )
za pomocą próbki domieszkowanego germanu. Zagęszczenie nośników ładunku i ich mobilność jest wyznaczana przy założeniu, że zależnie od domieszkowania, jedno z zagęszczeń n lub p może być zignorowane.
P7.2.1.5 Określanie zabronionego pasma w germanu
W doświadczeniu P7.2.1.5, Przewodność elektryczna niedomieszkowanego germanu jest mierzona w funkcji temperatury w celu zapewnienia porównania. Dane pomiarowe pozwalają na wyznaczenie pasma wzbronionego pomiędzy pasmem walencyjnym i pasmem przewodzenia w germanie.
